AMSTELVEEN – In deze rubriek laten we Amstelveners aan het woord die op hun eigen manier het verschil maken en de samenleving kleur geven. In deze podcast Fleur Jaspers (23). De Amstelveense zet zich in voor meer openheid over psychische klachten.
‘Ik was zeventien toen ik voor het eerst in aanraking kwam met GGZ. Ik zat in het eindexamenjaar van de havo en moest stoppen omdat het niet meer ging. De emmer zat vol en liep over. Voor de buitenwereld was ik altijd het vrolijke meisje geweest en ik hield mezelf ook voor dat er niets aan de hand was. Maar eigenlijk kampte ik al jarenlang met slaapproblemen en zat ik niet lekker in mijn vel.’
Suïcide
‘Uiteindelijk was het niet vol te houden. Ik zag het gewoon niet meer. Ik kon alleen maar zeggen: ‘Ik voel me slecht, ik weet het niet meer en ik wil hier zelfs niet meer zijn.’ Ik zat eigenlijk al te diep. Toen ik achttien was ondernam ik mijn eerste suïcidepoging en kwam ik in een gesloten jeugdkliniek terecht. Inmiddels had ik ook een eetstoornis ontwikkeld en begon ik mezelf te beschadigen.’
‘Voor mijn omgeving was dat ook heel heftig. Ineens was dat vrolijke meisje er niet meer en werden ze geconfronteerd met heftige problematiek. Het heeft jaren geduurd voordat ik uit het dal kwam en ik heb veel behandelingen gehad.’
Hokjes
‘Gaandeweg merkte ik dat die behandelingen niet altijd op elkaar aansluiten. We denken in de zorg nog altijd veel in hokjes, maar een probleem komt meestal niet alleen en iemand met een depressie of een eetstoornis ontwikkelt vaak ook andere klachten. Als ik voor mijn eetstoornis werd behandeld, kwam mijn somberheid weer terug en moest de behandeling gestaakt worden. Er moet op dat gebied meer samengewerkt worden.’
‘De oorzaak van psychische klachten is vaak een kwestie van meerdere factoren. Voor mij is het uiteindelijk stapje voor stapje duidelijk geworden waar het vandaan kwam. Ik ben op jonge leeftijd seksueel misbruikt. Daar ben ik nog steeds heel erg mee bezig en het is nog maar anderhalf jaar geleden dat ik daar meer openheid over durf te geven. Het zijn zoveel puzzelstukjes die omgedraaid liggen in de chaos, die moet je langzaam sorteren en zichtbaar maken. En af en toe worden ze nog wel eens door elkaar geschud.’
‘Dat is de reden geweest dat ik mezelf beschadigde en niet wilde eten. Ik strafte mezelf omdat ik met veel schaamte zat. Ik spuugde niet mijn eten uit, maar mijn emotie. Nu ik dat zie, brengt me dat een soort rust. Ik kan beter omgaan met mijn emotie, de haat naar mezelf is veel minder geworden. Het is er nog ergens, maar ik zet niet meer mijn oude gedrag in.’
Uitvaart
‘Open durven te zijn heeft bijgedragen aan mijn herstel. Ik deelde aanvankelijk niks, ik hield al mijn kwetsbaarheid bij me. Tot mijn opa overleed. Ik had een hele goede band met hem en op dat moment ging het mentaal en fysiek heel slecht met me. Zijn dood raakte me enorm en ik besloot te vechten. Tijdens de uitvaart kwam alles binnen. Ik durfde open te zijn, mijn omgeving toe te laten en hulp te vragen. Ik kon weer een knuffel van mijn moeder voelen, al die jaren ervoor voelde ik die knuffels niet. Ik voelde me weer verbonden met de mensen om me heen.’
‘De positieve lijn heb ik door kunnen zetten. ‘Ik ben open’ is op mijn pad gekomen, waar ik nu Mentale Kracht ben. ‘Ik ben open’ is een community en platform die zich 365 dagen per jaar inzet om mentale gezondheid bespreekbaar te maken. Met ervaringsdeskundigen en behandelaars. We proberen het gesprek op gang te brengen en dankzij de openheid vraag en aanbod te verbinden, te kijken wat er beter kan. Herkenning vinden bij elkaar is heel belangrijk.’
Taboe
‘Afgelopen week hebben we voor de derde keer een Open Awareness Week gehouden, waarin we stilstaan bij mentale gezondheid en kijken hoe we daarbij meer openheid kunnen creëren. Het taboe wegnemen. Gelukkig komen mensen steeds vaker naar buiten met hun verhaal. Ik vertel ook mijn verhaal in de hoop anderen te kunnen inspireren hetzelfde te doen. Met de boodschap dat er altijd mensen klaar staan die naar je willen luisteren, zonder oordeel.’
